Leestijd voor kinderen: 6 min
Hebt ge wel eens een juffer gezien? dat is te zeggen, wat de straatmakers een juffer noemen, een ding, waarmee zij de straatsteenen vaststampen. Zulk een juffer is geheel en al van hout, onderaan breed en van ijzeren handen voorzien, bovenaan smal met een stok er door heen, en dezen stok heeft de juffer voor armen.
In de schuur stonden twee zulke juffers; zij hadden haar plaats tusschen straathamers, handwagens en kruiwagens, en tot deze allen was het gerucht doorgedrongen, dat de juffers voortaan niet meer «juffers,» maar «straatstampers» zouden heeten, hetgeen in de straatmakerstaal de eenige en alleen juiste benaming is voor het ding, dat men in vroegere tijden altijd een juffer noemde.
De twee juffers in de bergplaats dachten er volstrekt niet aan, haar ouden naam zoo maar op te geven en zich «straatstampers» te laten noemen. «Juffer is een menschennaam,» zeiden zij, «maar straatstamper is een ding, en wij laten ons niet zoo maar een ding noemen; dat zou een smaad voor ons zijn!»
«Mijn minnaar zou in staat zijn, het engagement te verbreken!» zei de jongste, die met een heiblok verloofd was; en een heiblok is een ding, dat groote palen in den grond drijft en dus in het grove datgene verricht, wat de juffer in het fijne doet. «Hij wil mij als juffer tot vrouw nemen, maar of hij dit zou doen, als ik een straatstamper werd, is de vraag nog, en daarom laat ik mij ook niet herdoopen.»
«En ik,» zei de oudste, «laat liever mijn beide armen afhouwen!» De kruiwagen was echter van een ander gevoelen, en de kruiwagen was nog al iemand van beteekenis; hij beschouwde zich als het vierde gedeelte van een koets, omdat hij op één wiel liep.
«Ik moet u echter doen opmerken,» sprak deze, «dat juffer vrij alledaagsch en op verre na niet zoo deftig klinkt, als straatstamper of stempel, welke naam ook voorgesteld is, en waardoor ge b. v. in de klasse der cachetten zoudt treden, en denkt maar eens aan het groote staatscachet, waarmee men het staatszegel opdrukt en aan de wet eerst kracht verleent. Neen, als ik in uw plaats was, dan zou ik dat «juffer» maar opgeven.»
«Neen, dat nimmer! Daar ben ik te oud voor!» zei de oudste. «Ge hebt waarschijnlijk nog nooit hooren spreken over het ding, dat men de «Europeesche noodzakelijkheid» noemt,» bracht de eerlijke wisse in het midden. «Men moet zich in tijd en omstandigheden weten te schikken, en is er eenmaal een wet uitgevaardigd, dat de juffers straatstampers moeten heeten, welnu, dan moeten zij ook straatstampers heeten, en dan helpt het niet, of men er al tegen moppert.»
«Neen,» zei de jongste, «dan zou ik mij, als er dan toch een verandering moet plaats hebben, nog liever jonkvrouw laten noemen: jonkvrouw klinkt toch nog altijd wat deftiger dan juffer!»
«Maar dan laat ik mij liever tot brandhout hakken!» zei de oudste juffer. Eindelijk ging men aan het werk; de juffers reden, zij werden op den kruiwagen gelegd, dat was wel een goede behandeling, maar met dat al noemde men ze toch straatstampers.
«Juf…!» zeiden zij, terwijl zij de straatsteenen vaststampten. «Juf…!» En het scheelde niet veel, of zij hadden het geheele woord «juffer» uitgesproken, maar zij braken plotseling af en slikten de laatste lettergreep in, want na rijp beraad achtten zij het beneden haar waardigheid om er zich tegen te verzetten.
Maar onder elkaar noemden zij zich altijd «juffer» en prezen den goeden, ouden tijd, toen men ieder ding bij zijn waren naam noemde en men juffer genoemd werd, als men juffer was; en dat bleven zij allebei; want het heiblok verbrak inderdaad het engagement met de jongste: hij wilde slechts een juffer tot vrouw hebben.
Learn languages. Double-tap on a word.Learn languages in context with Childstories.org and Deepl.com.Achtergronden
Interpretaties
Tekstanalyse
Het verhaal „Twee Juffers“ van Hans Christian Andersen is een allegorie die de weerstand tegen verandering en de betekenis van namen en identiteit onderzoekt. De juffers, die straatmakersgereedschap zijn, verzetten zich tegen de beslissing om hun naam te veranderen van „juffers“ naar „straatstampers“. Deze verandering, gedreven door autoriteiten of maatschappelijke ontwikkelingen, wordt gezien als een degradatie van hun status.
De juffers associëren hun oorspronkelijke naam met een zekere waardigheid en identiteit die verloren dreigt te gaan door de naamswijziging. Dit weerspiegelt een veelvoorkomende menselijke angst voor verandering die als bedreigend voor de persoonlijke identiteit wordt ervaren. De jongste juffer is zelfs verloofd met een heiblok en maakt zich zorgen dat de verandering van naam en daarmee status, invloed zal hebben op haar relatie.
Het verhaal bevat ook elementen van humor en satire, vooral in de manier waarop alledaagse voorwerpen zoals kruiwagens en heiblokken menselijke eigenschappen en sociale zorgen krijgen toegedicht. De verschillende reacties op de naamsverandering vertegenwoordigen verschillende benaderingen van verandering: acceptatie, weerstand, en soms zelfs een compromisloze houding die leidt tot verlies, zoals het geval is met de jongste juffer wiens verloving wordt verbroken.
Andersen gebruikt de dialoog en interactie tussen de gereedschappen om een diepere les over trots, identiteit en de onvermijdelijke aard van verandering te illustreren. Het verhaal is een kritiek op hoe mensen vaak vasthouden aan tradities en namen, zelfs wanneer omstandigheden veranderen, en hoe moeilijk het kan zijn om aan te passen aan nieuwe realiteiten.
Dit verhaal van Hans Christian Andersen, „Twee Juffers“, is een allegorische vertelling over identiteit, traditie en de weerstand tegen verandering. De juffers in het verhaal vertegenwoordigen meer dan eenvoudige werktuigen; ze staan symbool voor de menselijke neiging om zich vast te klampen aan hun identiteit en de namen die ze associëren met hun zelfbeeld. Ze voeren een intern debat over de verandering van hun benaming van „juffer“ naar „straatstamper“, wat hen reduceert tot slechts functionele objecten in plaats van individuen met een menselijk aspect.
Andersen gebruikt deze eenvoudige objecten om een grotere boodschap over te brengen over hoe we omgaan met verandering en modernisering. De juffers weigeren hun oude naam op te geven omdat ze die als een integraal onderdeel van hun identiteit zien. Dit verlangen naar het behouden van hun oude naam weerkaatst de menselijke behoefte aan erkenning en het verzet tegen het gevoel onbetekenend te worden in een groter mechanisch of bureaucratisch systeem.
De kruiwagen vertegenwoordigt een ander perspectief, die van pragmatisme en acceptatie van verandering als noodzakelijk en onvermijdelijk. De interne discussie tussen de juffers en de kruiwagen belicht het conflict tussen individualiteit en aanpassing aan maatschappelijke veranderingen.
Het verhaal eindigt met een zekere melancholie en verlies: hoewel de juffers zich niet volledig hebben overgegeven aan hun nieuwe naam, hebben ze wel delen van hun oude identiteit ingeslikt. Hun verloving met het heiblok eindigt, een symbool voor de consequenties van het vasthouden aan oude normen in een veranderende wereld.
Dit sprookje kan daarom worden gezien als een uitnodiging tot reflectie over hoe men zichzelf ziet in relatie tot veranderingen in de maatschappij en hoe terminologie en identiteit met elkaar verbonden zijn.
Het sprookje „Twee Juffers“ van Hans Christian Andersen lijkt op het eerste gezicht een simpel verhaal over twee objets die in het dagelijks gebruik van naam veranderen. Maar wanneer we het linguïstisch analyseren, zien we dat het verhaal een diepere betekenis heeft, die betrekking heeft op identiteit, traditie en verandering.
Identiteit en Naamgeving: De centrale linguïstische kwestie in het verhaal is de verandering van de naam van de ‚juffer‘ naar ’straatstamper‘. De juffers verzetten zich tegen deze verandering omdat ze zich identificeren met hun oorspronkelijke naam. De naam ‚juffer‘ heeft voor hen menselijke connotaties en een zekere waardigheid, terwijl ’straatstamper‘ slechts een alledaags werktuig impliceert. Dit benadrukt hoe belangrijk de naamgeving is voor de identiteit en hoe een naamsverandering een gevoel van verlies kan veroorzaken.
Semantische Velden en Connotaties: Het sprookje speelt met de semantische velden en de connotaties van woorden. ‚Juffer‘ heeft een positieve, bijna menselijke connotatie, terwijl ’straatstamper‘ in hun ogen vernederend is. Deze verandering kan ook gezien worden als een commentaar op sociale veranderingen, waar traditionele waarden en benamingen plaatsmaken voor meer utilitaire en minder romantische terminologie.
Sociolinguïstiek en Machtsverhoudingen: Het verhaal reflecteert ook sociolinguïstische verhoudingen en macht. De kruiwagen, die zichzelf belangrijk acht, en de voorstellen vanuit de arbeiderssfeer (straatmakers) om een nieuwe naam te gebruiken, laten zien hoe machtsverhoudingen invloed hebben op taal en naamgeving. De autoriteit die bepaalt dat een wet stelt dat de ‚juffers‘ voortaan ’straatstampers‘ heten, weerspiegelt de machtsstructuren die zelfs tot in onze taal doordringen.
Taal en Verandering: Het verhaal biedt een blik op hoe taal en betekenissen veranderen over de tijd. Ondanks het verzet van de juffers, wordt de nieuwe naam uiteindelijk officieel gebruikt. Dit hangt samen met het linguïstische concept dat taal evolueert en dat woorden en betekenissen verschuiven of verdwijnen.
Pragmatiek en Conversatieanalyse: De dialogen tussen de juffers, kruiwagen en andere voorwerpen tonen pragmatische elementen. De manieren waarop ze onderhandelen over hun naam en status, en hun uiteindelijke beslissing om toe te geven aan de naamsverandering, laten zien hoe communicatie fungeert in sociale contexten en hoe compromis en adaptatie vaak noodzakelijk zijn voor samenleven.
Door middel van deze elementen suggereert Andersen dat verandering onvermijdelijk is en dat het belangrijk is hoe individuen en samenlevingen daarmee omgaan. De zoektocht naar identiteit en het behouden van traditie zijn belangrijke thema’s, weerspiegeld in de linguïstische strijd van de juffers om hun naam te behouden.
Informatie voor wetenschappelijke analyse
Kengeta | Waarde |
|---|---|
| Leesbaarheidsindex door Björnsson | 40.1 |
| Flesch-Reading-Ease Index | 60 |
| Flesch–Kincaid Grade-Level | 10.1 |
| Gunning Fog Index | 12.2 |
| Coleman–Liau Index | 11.4 |
| SMOG Index | 11.3 |
| Geautomatiseerde leesbaarheidsindex | 10.9 |
| Aantal karakters | 2.128 |
| Aantal letters | 1.661 |
| Aantal zinnen | 17 |
| Aantal woorden | 359 |
| Gemiddeld aantal woorden per zin | 21,12 |
| Woorden met meer dan 6 letters | 68 |
| Percentage lange woorden | 18.9% |
| Totaal lettergrepen | 532 |
| Gemiddeld aantal lettergrepen per woord | 1,48 |
| Woorden met drie lettergrepen | 34 |
| Percentage woorden met drie lettergrepen | 9.5% |
